Een week na het behaalde kampioenschap van Sportlust was het stof en de rust weer neergedaald op het zonovergoten Sportpark Cromwijk. Daar waar Sportlust 1 menigmaal de roodzwarten uit Alphen verslaat hebben de veteranen er toch altijd meer moeite mee. Uit werd er verdienstelijk 5-5 gelijkgespeeld. Dit na een ruststand van 4-1. Mooi weer, genoeg spelers, prima (gras)veld kortom alle ingrediënten om er wat moois van te maken.

De verloren zoon Paulus werd bereid gevonden om het doel weer eens te verdedigen. Dat vandaag we iets hadden met 13, zou snel blijken. In kleedkamer 13 werd er omgekleed. De wedstrijd werd gestart op veld 4. Sportlust startte redelijk tot goed. Kans op kans werd er gecreëerd, deze waren echter niet aan de roodwitten besteed.  ARC kon daar ook niet veel tegenoverzetten. In de 13^e minuut sloeg echter het noodlot toe. Paulus probeerde een corner te verwerken en viel met zijn rechteroog tegen de schouder aan van een Alphenaar. Het gevolg was dat hij even het spoor bijster was. Nu gebeurt dat wel vaker op het veld van de veteranen, maar dan zonder blauwpaarse zwelling onder het oog.

Noodgedwongen moest Hans weer de handschoenen overnemen van Paulus. Het keeperstenue zat bij Hans in ieder geval iets strakker om het lijf. Eigenlijk kabbelde de wedstrijd voort zonder dat beide partijen echt een stempel konden drukken. ARC had echter wel het geluk 1x in de juiste positie te komen. Hans kon deze 0-1 niet voorkomen. Dieper in de 2^e helft volgde het uitvalspel wat wekelijks gespeeld wordt door de roodwitten. Met nauwelijks genoeg fitte spelers werd een slot offensief ingezet. Helaas hadden we vandaag 13 kansen nodig om te scoren. Vandaag. We kregen er helaas maar 12. Scheidsrechter Koos telde geen blessuretijd bij. Dit blijft toch een opmerkelijk fenomeen, want wekelijks verdoen wij altijd wel een minuut of 20 met blessurebehandelingen. Op het terras na afloop vielen alle blessures uiteindelijk weer erg mee. Enige die zich echt een souvenir rijker mocht rekenen was Paulus!!